Fowizm

Witold Gombrowicz to twórca doby dwudziestolecia międzywojennego. Urodził się w Polsce, wiele lat spędził poza granicami kraju, między innymi w Argentynie („Transatlantyk”), w Paryżu, w Berlinie. Głośne jego utwory to „Iwona, księżniczka Burgunda”, „Ślub” – dramat, jedna z największych i najważniejszych sztuk, „Transatlantyk” – powieść, której fabuła nawiązuje do emigracyjnych doświadczeń pisarza, „Pornografia” – utwór, w którym dominuje tematyka erotyczna oraz występują wyraźne nawiązania do groteski, „Operetka” – freudystyczno-groteskowa wizja rewolucji społecznej. Ważną rolę w twórczości Gombrowicza odegrała również powieść „Ferdydurke”, otoczona aurą skandalu. Kiedy pojawiła się drukiem, wywołała duże poruszenie w środowisku krytyków. Bruno Schultz podziwiał odwagę autora, ale były tez ataki na jego osobę, że zszargał świętości, że kpił z wartości moralnych, że uderzał w środowisko konserwatywne. Tematyka utworów Gombrowicza sprawia, że był on postrzegany jako prowokator, obrazoburca, ponieważ z łatwością łamał stereotypy, schematy, posługiwał się specyficznym humorem. Nie obawiał się mówić odważnie o erotyce. Wprowadził pojęcia „gęba”, „łydka” i „pupa”. Bardzo ważnym zagadnieniem jest też pojęcie formy. Podobnie jak u Witkacego, tak i u Gombrowicza pojawia się absurd i groteska. Powieść „Ferdydurke” należy do dzieł awangardowych.