Fowizm

Sztuka teatralna Dalekiego Wschodu to przekaz za pomocą symboli, które skrywają się w śpiewie, tańcu, głośnej orientalnej muzyce, gestach, ruchu ciała, akrobacjach, maskach, makijażu, kostiumach itp. Zawiera się w niej sztuka Chin, Japonii i Korei. Celem teatru azjatyckiego jest przekazanie określonej idei w przeciwieństwie do sztuki europejskiej, która realistycznie ukazuje sceny dramatyczne. Są to przedstawienia o charakterze religijnym i tematyką zaczerpniętą z baśni legend i mitów.
Teatr chiński ma kilkutysięczną tradycję. Polega na połączeniu akrobacji, pantomimy i charakterystycznej muzyki a jego ideą jest zjednanie sobie sił nadprzyrodzonych dla spraw ziemskich.
Najdawniejsze są szamańskie tańce uwielbienia, później zaistniał teatr cieni-ok. 300 lat p.n.e. Dramat zaczął się rozwijać za cesarza Xuanzonga (713-756), który założył Cesarską Akademię Teatralną. W X wieku do gry aktorskiej włączono oprócz śpiewu i tańca sceny obrazujące wydarzenia historyczne, co dało początek klasycznemu dramatowi chińskiemu.