Fowizm

Kościół zbudowany w średniowieczu-kościół katedralny- w czasach, gdy myśli człowieka przenikało poczucie znikomości spraw tego świata wobec majestatu Boga, trwoga p pośmiertny los duszy, pragnienie najbliższej więzi z Jezusem w każdej chwili życia oraz wiara, że zapewni ona po śmierci więź już wieczystą. Taka właśnie wiara i również związane z nią leki i nadzieje znalazły wyraz w formie i rozmiarach kościołów. Tak więc były one ogromne, wielokrotnie przewyższające zabudowę miejską, z wieżami, wystrzelającymi w niebo. Kościoły XV wieczne, były wyrazem tej samej wiary chrześcijańskiej, tak samo głębokiej jak w średniowieczu, ale nie przepełnionej już bez reszty lękiem, pokorą, poczuciem znikomości ludzkich spraw wobec majestatu surowego, sprawiedliwego Boga. W tych czasach, człowiek zaczyna już przyglądać się światu, zgłębiać jego prawa i odkrywać piękno natury. To wszystko dawało mu radość. Wyrazem takiego nastroju były na przykład piękne fasady. Piekne w proporcjach, upiększone kolorowymi murami, nie wyrywały się już ku górze strzelistością wież, lecz mocno trzymały się ziemi. Kościoły były budowane już nie tylko dla Boga, ale również na miarę człowieka. Budowle były spokoje i radosne.