Fowizm

W czasie II wojny światowej w Polsce, kraju szczególnie doświadczonym przez wojnę, sztuka obudziła się do życia, próbując w obrazach pełnych koloru i światła podążyć za własną przedwojenną tradycją koloryzmu. Powstawały również obrazy, które nawiązywały do surrealizmu i abstrakcji. Nadziejom na dalsze swobodne poszukiwania artystyczne położył kres 1949 rok. Już od 1945 roku Polska była związana z kulturą Wschodu. Tam już od 1934 roku brutalnie ograniczano wolność każdego rodzaju sztuki. Artystom stawiano tylko jedno zadanie: umacnianie komunizmu przez radosną apoteozę pracy robotnika i chłopa, przez ukazywanie przywódców państwa i ludzi aparatu władzy jako „przyjaciół ludu” i „opiekunów narodu”. Taką właśnie sztukę, nazywaną socrealizmem, polskie władze komunistyczne narzuciły artystom polskim w 1949 roku. Stylem obowiązującym miał być dawno już przebrzmiały realizm. Około 1955 roku realizm socjalistyczny przestał być kierunkiem obowiązującym. Natomiast w rzeźbie przodowały niezwykle potężne pomniki wodzów oraz pomniki wdzięczności Armii Radzieckiej. W taki tez sposób władza chciała, a przynajmniej próbowała wykazać swą potęgę i dominację. W 1989 roku, w Polsce pojawiały się liczne galerie artystyczne, promujące wybranych artystów.