Fowizm

Korzystne warunki naturalne Europy Środkowej przyciągały ludzi z różnych stron świata, między innymi Słowian. Te plemiona pojawiły się na terenach dawnej Polski w V w. naszej ery, stosunkowo późno, ale owo opóźnienie zostało szybko nadrobione przez wyjątkową liczebność Słowian i szybkość ich osiedlania się na nadających się do osadnictwa terenach. Pojawiali się oni w tak licznych grupach, że na wybranych ziemiach szybko zaczynało brakować miejsca, dochodziło do przeludnienia, ludzie nie mieli także co jeść, ponieważ znacznie szybciej eksploatowali bogactwa naturalne, zwierzęta oraz grunty orne. Wędrówki Słowian trwały mniej więcej przez trzy stulecia, zgodnie zaś z kierunkiem swoich wędrówek zostali określeni odpowiednio: grupy podążające na wschód, które dotarły aż za Wołgę, Dniepr i Dźwinę to Słowianie wschodni, ludzie, którzy wybrali kierunek południowy i częściowo zasiedlili Albanię i Grecję to Słowianie południowi, natomiast tych, którzy pozostali na terenach zachodnich, nazywa się oczywiście Słowianami zachodnimi. Wszyscy Słowianie bez wyjątku zajmowali się przede wszystkim uprawą roli – uprawiali żyto, jęczmień, proso i owies, wyrabiali drewniane narzędzia, hodowali zwierzęta pociągowe i bydło, jak również handlowali. Handlem zajmowali się kupcy, którzy wyposażeni w towar wędrowali z miejsca na miejsce. Sprzedawano i kupowano żywność, naczynia, broń, narzędzia, skóry i tkaniny, najrozmaitsze przedmioty ozdobne, bursztyn oraz niewolników.