Fowizm

Nie przedstawiał scen historycznych na wolnym powietrzu, co wielu artystom pozwoliło na stosowaniu kontrastu barw, on wolał malować je w pomieszczeniach, gdzie głównie operował światłem i cieniami. Dzięki temu uzyskiwał pełne tajemnicy i sugestii obrazy, które oddziaływały na wyobraźnię oglądającego. Nie rozświetlał całej sceny, a światło było najczęściej niewiadomego pochodzenia. W te sposób był bliski stylowi Caravaggia.
W 1630 roku był u szczytu sławy. Jego dzieła powszechnie znano i ceniono, dzięki czemu jego dochody rosły. W Amsterdamie namalował jedno ze swych najsłynniejszych dzieł „Lekcję anatomii doktora Nicolaesa Tulpa – grupowy portret stworzony dla wpływowej gildii chirurgów. Na tym obrazie pokazał swoje mistrzostwo w operowaniu światłem – intensywnie oświetlił twarze medyków, dzięki czemu wszystkie osoby tworzą jedność wyróżniającą się na ciemnym tle. Obraz ten przyniósł mu sławę i lawinę zamówień od mieszczan.
Schyłek życia przyniósł mu opinię dziwaka, a jego popularność malała, a ostatecznie zmarł jako biedak w wieku 63 lat. Rembrandt okazał się malarzem n, który z łatwością i pewnością tworzył różnego rodzaju formy. Pod koniec życia, jego dzieła nie były doceniane przez to, ze odchodził od przyjętych koncepcji, nie tworzył już obrazów pochlebiających portretowanym osobom.