Fowizm

W początkach lat sześćdziesiątych artystów opanowało poszukiwanie wielkich wrażeń spowodowanych wyłącznie odpowiednim zestawieniem barw oraz form. Były to nowe nurty artystyczne.
Taki charakter mają prace „Nowych Realistów”, którzy połączyli świat sztuki z realnym światem przedmiotów. Jeden z nich, Yves Klein, stososował w swoich obrazach różnego rodzaju obiekty, np. gąbki, które integrował ze sobą za pomocą identycznego koloru. Zyskał sławę głównie dzięki swoim antropometriom. W jego sztuce kobiety pomalowane na niebiesko tarzają się w płótnach rozłożonych na podłodze. W ten sposób uzyskiwał pewne spojrzenie na rzeczywistość, choć z rzeczywistością niewiele miało wspólnego. Realizm i wyższy przekaz zawierają jego wielkie dzieła monochromatyczne.
Zasada realności przybrała skrajne rozmiary u innego artysty, Lucia Fontany. Artysta, jednej ze swych prac, zamiast namalować swoją wizję, wziął nóż i pociął płótno. Obraz nazwał „Koncepcja przestrzeni, oczekiwanie”. Ostatecznie artyści zrezygnowali z malarstwa, które wydawało im się podejrzane i niewnoszące nic nowego do sztuki, a zarazem jest nieprawdziwe – stwarza wrażenie iluzji i fałszu jako nurt artystyczny.