Fowizm

Słowianie uprawiali ziemię, hodowali zwierzęta i handlowali, w związku z czym stale się bogacili. Ich majętność prowokowała sąsiednie plemiona do organizowania najazdów, przeważnie grabieżczych. Konieczne więc było stosowanie różnych zabezpieczeń, a także gromadzenie się w większe grupy. Słowianie zakładali rodziny, więc na początku łączono się z uwagi na występujące pokrewieństwo, następnie po sąsiedzku i tak dalej. W ten sposób tworzyły się opola – grupy rodów zamieszkujących sąsiedzkie tereny, i plemiona – opola leżące obok siebie. Obowiązkiem wszystkich członków plemienia była pomoc sobie nawzajem, obrona przed wrogiem i wspólna praca. Na czele plemienia stał wiec, czyli rada złożona z wszystkich dorosłych mężczyzn. Wyróżniała się również starszyzna, czyli osoby starsze, doświadczone i majętne. Wiec decydował o rozpoczęciu wojny lub o wprowadzeniu pokoju, wybierał również księcia – najważniejszą osobę w pierwotnym państwie. Starszyzna natomiast zajmowała się sprawami codziennymi plemienia, rozstrzyganiem sporów itd. Plemiona czasami się przemieszczały, co związane było z eksploatacją bogactw naturalnych, jałowieniem gleb, musiały więc zdobywać nowe tereny i podejmować walki z mieszkającymi tam ludźmi. Na okres wojny w plemieniu wybierano naczelnika, a członkowie wiecu zyskiwali rangę wojowników (wojów). Naczelnik wojenny otaczał się wojami i najczęściej pozostawał na swoim stanowisku nawet po zakończeniu wojny. W miarę rozwijania struktur plemiennych coraz bliżej było Słowianom do utworzenia czegoś potężniejszego – państwa. Jedna z pierwszych takich jednostek powstała na Morawach – państwo wielkomorawskie.