Fowizm

Drugim wspaniałym i wielkim odkryciem odrodzenia w dziele podporządkowania rozległego świata dwóm wymiarom płótna było spostrzeżenie, że w miarę oddalania się oglądanych przedmiotów od naszych oczu zmienia się ich wyrazistość (czyli ostrość), a także barwa. Opisał je genialny artysta Leonardo da Vinci. O zmianie barwy decyduje błękit powietrza. Szeroki słup powietrza krajobrazu znajduje się daleko nad naszymi głowami i oplata każdy szczegół oglądanego przez nas świata. Im zapełniające ten pejzaż rzeczy są od nas bardziej oddalone, tym warstwa powietrza staje się grubsza i tym bardziej ono te przedmioty zabłękitnia. Łatwo jest zauważyć, że bliski nam las widzimy jako intensywnie zielony, a las odległy, zamykający horyzont-jako błękitnawy. To właśnie zjawisko wykorzystywane przez artystów malujących krajobrazy, nazywamy perspektywą powietrzną. Omawianą perspektywą posługiwali się przede wszystkim niezliczone rzesze malarzy realistów. Dążyli oni do przedstawiania świata zgodnie z jego rzeczywistym wyglądem, takim, jaki rejestrują nasze oczy i potwierdza nasze doświadczenie. Nawet dziś niektórzy artyści posługują się tym sposobem odtwarzania na płótnie trójwymiarowości.