Fowizm

Wśród licznych plemion zamieszkujących środkową Europę wyjątkowo dobrą organizacją wyróżniali się Polanie. W swojej wędrówce udało im się znaleźć wyjątkowo korzystne miejsce, w którym to mogli się osiedlić i pozostać w spokoju, ponieważ nie niepokoiło ich żadne państwo sąsiednie. W pobliżu terenów zajmowanych przez Polan rezydowali wyłącznie przyjaźnie nastawieni Wiślanie oraz Słowianie połabscy. Plemię rozwijało się szybko i po pewnym czasie trzej legendarni władcy – Siemowit, Lestek i Siemomysł – założyli na tych terenach państwo Polan. Państwo było za ich panowania pogańskie, ponieważ żaden z trzech władców nie przyjął chrztu. W obecnych czasach Europa nie tolerowała już pozostawania w pogaństwie, więc prędzej czy później państwo zostałoby albo pokonane i poddane przymusowej chrystianizacji, albo też zupełnie zignorowane, nie liczyłoby się zupełnie wśród nawet mniejszych państw europejskich. Obowiązku tego dobrowolnie i chętnie dopełnił kolejny władca państwa – Mieszko I. Przymusowa chrystianizacja spotkała natomiast sąsiednie państwa, na przykład państwo Wiślan. Jego „pogański książę, bardzo potężny siedząc w Wiśle urągał chrześcijanom i szkody im wyrządzał” musiał wyrzec się pogańskich obyczajów pod presją innych narodów, jednak w przeciwieństwie do państwa Polan, państwo Wiślan nie przetrwało długo: przestało istnieć po niezbyt pokojowej ingerencji państwa wielkomorawskiego.