Nurty w sztuce – naturalizm malarstwo – realizm i naturalizm
W XIX wieku malarzy inspirowały idealne odzwierciedlenie natury i krajobrazu jak na obrazach angielskiego artysty romantyzmu John’a Constable’a. Przyczyniło się to do głębszych i wnikliwszych obserwacji natury, dzięki czemu powstały kolejne nurty w sztuce: naturalizm i realizm, czyli powstał naturalizm w sztuce.
Malarze próbowali w swych pracach uniknąć romanantycznego sentymentalizmu oraz klasycystyczno-akademickiego podejścia do tworzenia obrazów. Jednym z artystów naturalistycznych był Camilie Corot. Stworzył nowy rodzaj pejzażu – pejzaż intymny, gdzie przedstawiał krajobraz, ukazujący jego miłość i uwielbienie do natury. Dowiedzmy się zatem czym jest realizm i naturalizm.
naturalizm i realizm – malarstwo naturalistyczne
Wraz z innymi, malował pejzaże pod gołym niebem, by móc uchwycić wszelkie zjawiska zachodzące w przyrodzie oraz zależność ich wyglądu od pory dnia i padającego światła. W ten sposób narodziło się malarstwo plenerowe. Główną rolę w pracach malarzy odgrywały światło i to, jaki nastrój ono wywołuje. Udało się im uzyskać subtelne formy wyrazu jak powietrze, które staje się delikatnym woalem czy światło wypełniające całą przestrzeń obrazu. Rezygnowali ze schematycznego i starannego stylu obowiązującego na akademiach. Nurty w sztuce określają cel i sposób życia pokolenia, tak działa naturalizm sztuka i jego twórcy.
Do grupy malarzy naturalistycznych z Babizon dołączył Millet, który przyczynił się powstania nowego nurtu – realizmu. Czasem trudno dostrzec różnice pomiędzy naturalizmem oraz realizmem, w szczególności w pracach powyższego malarza, gdyż są to różnice płynne, delikatnie zarysowane. Mimo że dokładne przedstawianie rzeczywistości pojawiało się już od czasów renesansu, w obu nurtach XIX wieku pojawiła się nowa koncepcja ujmowania otaczającego świata. Artyści szukali tematów do malowania w życiu codziennym np. Millet, który znalazł zamiłowanie w ukazywaniu pracujących ludzi. W dziełach naturalizmu i realizmu dominującymi cechami obrazów były: wyrazistość formy, zachowanie perspektywy oraz zamknięta kompozycja.
naturalizm obrazy
Podejście obu nurtów w XIX wieku polegało nie na odnajdywaniu piękna w codziennych czynnościach i naturze, lecz na poszukiwaniu prawdy i ukazywaniu rzeczywistości takiej jaka ona jest. Nie upiększali jej i nie szukali wzniosłych momentów. Nie bali malować rzeczywistości brzydkiej i ponury, jeśli to tylko było zgodne z prawdą, to był naturalizm obrazy.
Jego przedstawiciele najwybitniejsi, Józef Bliziński, Zygmunt Sarnecki, popularny Michał Bałucki, a wreszcie przedstawicielka naturalizmu Gabriela Zapolska, upowszechniali na deskach scenicznych zasady stosowane w powieści, co przychodziło im tym łatwiej, iż – za przykładem francuskim – coraz częściej wybitne powieści przerabiano na utwory teatralne. Kim jednak byli ludzie, którzy dokonali tak niezwykłego dzieła? Gdy po odpowiedź sięgnie się do Zarysu najnowszej literatury polskiej Chmielowskiego , a więc książki, której ostatnie wydanie ukazało się przed laty przeszło siedemdziesięciu, ma się wrażenie wędrówki po cmentarzu, gdzie nad grobami, które coś mówią, przeważają groby najzupełniej obce, zapomniane realizm i naturalizm.
W języku nauki znaczy to, że historyk literatury ustępuje bibliografowi. Chcąc jednak zdać sobie sprawę z tej kapitulacji, przyczyny jej dostrzega się w czynnikach, o których była już tutaj mowa, a więc w wielo warstwo wości zjawisk, które składają się na całość literatury w okresie pozytywizmu. W ich obrębie miejsce chronologicznie pierwsze przypada epigonom romantyzmu, to epigonom krzepkim, chodzącym często w aureoli sławy grafomanom i poligrafom, którzy niemal do ostatniego tchu „popełniali” utwory literackie.
cechy realizmu i naturalizmu – realizm w rzeźbie
Naturalizm rzeźb Hansona i de Andrea, wynikający z zastosowania metody odlewów z żywych postaci, stwarza zupełnie inny klimat niż anonimowe, białe, gipsowe postacie Segala. Mimo to utrzymana zostaje, choć innymi środkami, atmosfera wyobcowania to realizm w rzeźbie. „W rzeźbie zachowuję całkowity dystans w stosunku do mojego przedmiotu – powiada Hanson. Wcześniejsze jego prace miały charakter bardziej ekspresjonistyczny i to był realizm i naturalizm oprzez dobór tematów skierowane były przeciw wojnie, przemocy, mordom. Polichromowane rzeźby Hansona z poliestru i włókna szklanego, na przykład Scena wietnamska, Futboliści, Rozruchy rasowe, Nędzarze z Bowery, Supermarket Lady, Turyści, ukazują, zgodnie z tym, co artysta sam powiada, ewolucję od tematów bardziej ekspresyjnych w swojej brutalności i grozie, do coraz to zwyczajniejszych i małomieszczańskich, przejmujących swoją „fotograficznie” wyolbrzymioną banalnością. Siła działania rzeźb Hansona polega na ich bardzo naturalistycznym i iluzjonistycznym charakterze, który wywołuje u widza realizm i naturalizm swoisty szok, prowadzący do gwałtownej krytyki i silnej psychicznej reakcji. Jako realista czy naturalista Hanson unika wszelkiej idealizacji i dąży do przedstawień raczej rubasznych i trywialnych, ujawniających ujemne cechy modeli, ich wewnętrzną pustkę, głupotę czy groteskowość. Według amerykańskiego rzeźbiarza, prawdziwy realizm życiowy wydobywa się poprzez ukazanie ludzkiej niedoskonałości.
naturalizm w malarstwie
Romantyzm powstał w sztuce jako bunt przeciwko ustalonym normom, sztywnym zasadom życia arystokracji i mieszczaństwa, popularnych w oświeceniu. Nowy kierunek czerpał z haseł Rewolucji Francuskiej.
Romantycy dzieli świat na materialny i duchowy, gdzie bliższy był im ten drugi. Zwracali oni szczególną uwagę na życie wewnętrzne człowieka, poszukując emocji i uczuć oraz indywidualizmu pojedynczej jednostki. W literaturze został stworzony pewien schemat bohatera romantycznego naturalizm w malarstwie. Był indywidualistą, bardzo wrażliwym, ciągle targanym sprzecznymi emocjami. Buntował się przeciwko codzienności i schematom, walczył w obronie ojczyzny i pokazywał to jako realizm w rzeźbie. Najważniejszym uczuciem dla bohatera romantycznego była miłość, najpiękniejsza i potężna, potrafiąca zawładnąć całą duszą i umysłem.
Jedną z najbardziej znanych powieści romantyzmu jest niemieckie dzieło Goethego „Cierpienia młodego Wertera”. Jednak po publikacji tej powieści, wielu młodych ludzi wzięło za wzór głównego bohatera, co spowodowało w Europie falę samobójstw.
Działania podjęte przez fotorealistów prowadziły do coraz większej intelektualizacji sztuki. Nie wystarczyło już tylko powierzchowne patrzenie na dzieło, należało dostrzegać głębię, którą miał w zamyśle artysta, to naturalizm w malarstwie. Popularnymi tematami malarskimi stały się wystawy sklepowe, zdjęcia paszportowe, samochody, wszystko to, co należało do szarej rzeczywistości i świata konsumpcji. Fotorealiści tworzyli swe dzieła, najczęściej za pomocą rzutnika, który wyświetlał im na płótnie fotografię.
sztuka realistyczna – realizm w sztuce
Nurt ten kojarzy się przede wszystkim z dwoma nazwiskami: Royem Lichtensteinem oraz Richardem Estem, który tworzył obrazy przy pomocy maleńkich plam. Malarze porzucili poszukiwania i fascynację kolorem, zaczęli stosować farby akrylowe, bardziej nadające się do oddawania szczegółów. Hiperrealizm przede wszystkim odróżniał się od innych kierunków jak sztuka realistyczna tym, że pierwowzorem praktycznie zawsze były zdjęcia wykonane przez artystów, brakuje typowego warsztatowego indywidualizmu u poszczególnych malarzy a tematy czerpano z życia codziennego, to jest realizm w sztuce. Taka jest właśnie sztuka realizmu.
Mimo wszelkich obaw, malarz był na tyle popularny, by dostawać zamówienia z zagranicy. W 1488 roku dołączył do konserwatywnej grupy religijnej Bractwa Pani Naszej. Twórczość Boscha obejmuje zlecenia zrealizowane na polecenia kościoła katolickiego jak i sekty Wolnego Ducha. Stworzył kilka tryptyków np. „Ogród ziemskich rozkoszy” to jest sztuka realistyczna . Dość kontrowersyjnym dziełem jest obraz „Leczenie głupoty”, który przedstawia chirurgiczne usuwanie głowy mężczyźnie.
realizm w rzeźbie
Obrazem, który rozsławił jego imię, przyniósł mu popularność, daleko poza granicami kraju był „Sąd ostateczny” namalowany na zlecenie Filipa Pięknego. Wtedy też jego dzieła zaczęły się pojawiać w innych krajach, został doceniony i sławny. W późnym okresie twórczości Boscha, zaczął dominować pejzaż, co skłania do przypuszczeń, że na jego obrazy miało wpływ malarstwo włoskie z tego okresu i sztuka realizmu.
Bosch był charakterystycznym malarzem o specyficznym stylu. Jego obrazy charakteryzuje chropowata faktura, co różniło je od innych dzieł holenderskich malarzy jacy pokazywali realizm w sztuce.
Prace Jana Vermeera są namalowane z ogromną dbałością o szczegóły. Tworzył on w okresie baroku. Był wybitnym malarzem holenderskim. Głównymi tematami praca Jana Vermeera są widoki miast oraz wnętrza domów. Rzadko tworzył jakiekolwiek portrety, gdyż wolał uwieczniać martwą naturę. Obrazy o takiej tematyce dawały mu poczucie spełnienia i samorealizacji. Ludzie pojawiający się w przedstawionych przez malarza scenach, służyli jedynie jako dodatek do zastygającej aranżacji. Każdy obraz musiał wykonać perfekcyjnie, nie malował dla mas, a także dla ilości. Ważniejsze było dla niego doprowadzenie do ideału jego dzieł.
sztuka realizmu
Dlatego tez w czasie roku nie udało mu się stworzyć więcej niż dwa dzieła. Dorabiał sobie jako handlarz dzieł sztuki oraz ekspert artystyczny. Jego twórczość prawdopodobnie była podporządkowana protektorom i mecenasom sztuki, co także skutkowało małą ilością prac przeznaczonych dla publicznego rynku. Wyróżniającymi cechami malarstwa Jana Vermeera są: umieszczenie sceny figuralnej nie pośrodku, lecz z boku, co w znaczący sposób różniło go od innych malarzy z tego samego okresu, rozjaśnienie sceny tylko z jednej strony, używanie kontrastowych barw.
Urodzony ok. 1488 roku, Tiziano Vecelli zwany Tycjanem, stał się wielkim malarzem renesansu. Od jego imienia wywodzi się słowo tycjanowski, które używane jest do tej pory na określenie barwy rudopomarańczowej.
Tycjan już w wieku dziesięciu lat, zaczął się szkolić w kierunku rozwijania sztuka realizmu zdolności artystycznych. Najpierw naukę rozpoczął u artysty zajmującego się tworzeniem mozaik, a ostatecznie trafił do założyciela weneckiej szkoły malarskiej. Tycjan w początkach swej kariery inspirował się dziełami, uznanego już malarza, Giorgione.
Razem też ozdobili malowidłami ściennymi gmach domu handlowego kupców niemieckich. W 1510 roku Tycjan namalował trzy freski przedstawiające życie św. Antoniego, jednak brakowało mu jeszcze obycia z dużą kompozycją grupową oraz przestrzenią obrazu. Po śmierci Belliniego, jego mistrza, został mianowany państwowym malarzem Republiki Weneckiej. Udało mu się ostatecznie uwolnić o wszelkich wpływów malarzy, których cenił. Zaczął tworzyć dzieła we własnym stylu charakteryzujące się monumentalizmem jak w jednym z obrazów ołtarzowych „Wniebowzięcie Marii”. Potrafił stworzyć na tyle profesjonalne dzieło, że wymieniona praca stała się wzorem dla wielu artystów w dziedzinie malarstwa ołtarzowego.