Fowizm

Marcel Proust to sławny francuski twórca, uznany za mistrza prozy psychologicznej. Jest autorem słynnego dziela „W poszukiwaniu utraconego czasu”. W utworze tym bardzo ważną rolę odgrywa wyobraźnia psychologiczna pisarza. Bardzo ważnym zagadnieniem, które przewija się przez prozę Prousta, jest czas i jego przemijanie, które w życiu człowieka odgrywa niezmiernie ważną rolę. Zwraca też uwagę wyraźne odniesienie do autobiografii pisarza, której elementy często pojawiają się w utworze. Bohater dzieła Prousta próbuje ożywić przeszłość, mile wspomina dawne czasy. Poszukuje dawnego szczęścia i ładu sprzed lat. Niestety, często szczęście i miłość odchodzą wraz z młodością. Bohater powieści dochodzi do wniosku, że jednak ożywienie minionego czasu nie jest możliwe. Podobne uwagi dotyczą dawno przeżywanej miłości. Raz odrzucona, niezrealizowana, nie spełni się już nigdy i nie można cofnąć czasu, by wrócić do wydarzeń sprzed lat. Całe dzieło Prousta można podzielić na przynajmniej kilka części, „traktatów” – poświęconych różnym zagadnieniom. W powieści występują fragmenty poświęcone na przykład tej utraconej, ale wciąż wspominanej miłości, ambicji, innym problemom życiowym, sztuce i literaturze. Narrator przywołuje obrazy osób, które znał, z którymi rozmawiał, krajobrazy znane z dzieciństwa, opisuje pomieszczenia, domy, ulice. Wraca też pamięcią do pewnych wydarzeń, które z tych czy innych powodów były dla niego bardzo istotne.