Fowizm

W renesansie tworzono obrazy oparte na klasycznym pięknie, były wyważone i harmonijne. Często idealizowały człowieka ukrywając jego wady. Spowodowane to było poczuciem własnej wartości, zachwytem nad pięknem ludzkiego ciała i umysłu. Jednak w początkach XVI wieku, kiedy wystąpienia Marcina Lutra, spowodowały powstanie ruchu reformatorskiego. Zaczęły upadać dawne wartości, malarze zaczęli odchodzić od klasycznego malarstwa, w ten sposób utworzył się nowy styl – manieryzm.
Kiedy „przewrót kopernikański” utwierdził artystów w przekonaniu, że żadna z wcześniejszych prawd głoszonych przez wielkie umysłu nie ma pokrycia z rzeczywistością, zaczęli oni poszukiwać nowych środków wyrazu, nowego języka. Stwierdzili, że już mistrzowie włoskiego renesansu tworzyli już tak perfekcyjne dzieła, że już nic więcej nie da się w tej dziedzinie rozwinąć. Zaczęli tworzyć nowe układy kompozycji, które można odebrać jako odejście od klasycznego podejścia renesansowego. Artyści z epoki manieryzmu korzystali i udoskonalali zdobycze dojrzałego renesansu, łącząc style jak np. Jacopo Pontormo, który połączył wpływy swego nauczyciela i Leonarda da Vinci, szukając dodatkowo inspiracji w dziełach Michała Anioła i Rafaela.