Fowizm

Równolegle do innych kierunków przełomu XIX i XX wieku rozwijał się kubizm. Styl ten zakładał definiowanie rzeczywistości za pomocą geometryzacji form przy całkowitym odrzuceniu perspektywy.
Kubiści malowali świat za pomocą stożków, kul i walców. Początkowo eksperymentowali głównie na obrazach przedstawiających martwą naturę. Przedmioty, mimo widoczności z jednej strony, ujmowali w swych pracach w widokach z wielu stron, co nazwano sposobem analitycznym. Dzięki temu, w dość specyficzny sposób, wprowadzili do malarstwa pojęcie upływającego czasu. Kubiści początkowo nie zwracali uwagę na kolorystykę, ważniejsze było dla nich wydobywanie stereometrycznej struktury przedmiotów. Przekładanie rzeczywistości na język geometrii i wizji malarza jest widoczne w obrazie Georges’a Braque „Kobieta z mandoliną”. Praca przede wszystkim oddziałuje na widza poprzez atrakcyjną kompozycję. Artysta rozłożył kształt kobiety i instrumentu na sześcianu, które następnie przedstawił za pomocą jasnych i ciemnych plan, wzajemnie się przenikających.