Fowizm

W Korei dramat klasyczny ma formę tańca z maskami i teatru lalkowego, są one odmienne dla każdego regionu, ale można wyróżnić dwa charakterystyczne: ludowe, bardzo dynamiczne oraz dworskie, spokojniejsze. W teatrze koreańskim występuje wiele cech z teatru chińskiego, tybetańskiego oraz japońskiego. Podobnie wiodącą rolę pełnią w nim muzyka, śpiew oraz symboliczny taniec. Na początku XX wieku rozwinęła się koreańska opera narodowa zw. czhanggyk, w której tekst jest podzielony na role, a akcja na akty i odsłony.
Źródłem do rozwoju teatru japońskiego były kultowe widowiska taneczne, zw. kagura, których celem było zdobycie przychylności bogów. W teatrze japońskim istnieją trzy podstawowe rodzaje przedstawień. Są to: no, kabuki i bunraku. Przedstawienie-no, to poważny poemat o charakterze metafizycznym. Kabuki jest dużym widowiskiem z wieloma scenami, postaciami i bogatą ¬muzyką. Tematy zaczerpnięte są najczęściej z literatury, opowiadające o życiu codziennym . Bunraku czyli teatr lalek, po części zbliżony do kabuki. Obydwa gatunki wzajemnie się inspirują, dodając zapożyczone elementy.