Lata 1955-1975 to okres, w którym stało się popularne tzw malarstwo konkretne. W tym gatunku oddziaływanie koloru sprowadzało się do zjawisk fizycznych, gdzie różne wyniki prac można uzyskiwano za pomocą eksperymentowania. Mnogie rodzaje sztuki sztuki wywierały spore wrażenie. Artyści już nie tworzyli dzieł w procesie zupełnej abstrakcji, ale rodzaje malarstwa poszukiwali nowej formy za pomocą […]
Sztuka renesansu, mimo ogólnych założeń i trendów, w każdym regionie europejskim wykształciła podobne, aczkolwiek różniące się szczegółami style. Każdy był reprezentowany przez wybitnych malarzy, którzy cały czas kształtowali malarstwo renesansu. Jednym z najbardziej znanych ośrodków była Wenecja. Malarstwo weneckie charakteryzowało się dużą wrażliwością kolorystyczną, a także ukazywaniem szlachetnych materiałów, które były czymś powszednim w Wenecji. […]
Od lat siedemdziesiątych XX wieku zaczęto wracać do malarstwa znanego sprzed wieków. Mimo że malarstwo figuratywne nie nabrało tradycyjnej formy, było bardziej zbliżone niż prace z lat np. pięćdziesiątych, gdzie głównie chodziło o zabawę z kolorem. Francis Bacon, który zetknął się z surrealizmem, stworzył niepowtarzalny styl. W ten sposób stał się jednym z najbardziej znaczących […]
Sztuka na Północy, Flandrii (sztuka niderlandzka), rozwijała się wolno, a Malarstwo Niderlandzkie jeszcze wolniej bez widocznego przełomu jak we Włoszech. Artyści powoli przechodzili z tradycji średniowiecznych do kanonów kultury renesansu. Przełom ten przede wszystkim polegał na zastąpieniu tematów religijnych na świeckie, jednak nie następowało to zbyt szybko. Początkowo malarze Malarze Niderlandzcy umieszczali sceny religijne w ziemskiej scenerii. […]
Artyści nie uwolnili się jednak od wpływów religijnych, tworzyli dzieła ikonograficzne. Odchodzenie od tej tematyki następowało powoli. Początkowo ujawniało się w malarstwie ołtarzowym, gdzie uwalniało się od ścisłego powiązania architektury, stawały się dziełami samoistnymi. Cechami charakterystycznymi malarstwa niemieckiego w tym okresie, widocznymi w pracach Grunewalda, było dosłowne przedstawianie rzeczywistości z przesadnym stosowaniem środków artystycznego wyrazu, […]
Jednak nie tworzył on kopii wymienionych artystów, miał swój niepowtarzalny, osobisty styl, inspirujący dalszych malarzy. Obojętnie w jakiej scenerii ukazywał postacie, czy to były obrazy ołtarzowe, portretowe czy sceny polowań, mitologiczne, zawsze sprawiały wrażenie rzeczywistych i prawdziwych. Wizerunki kobiet, które malował, były zmysłowe o wybujałych kształtach. Stąd też wzięło się popularne w dzisiejszych czasach powiedzenie […]
Połączył realność z symboliką, tak podobną do wielkich malarzy baroku – Rubensa i Velazqueza. Innym ważnym i genialnym malarzem romantyzmu był Eugene Delacroix, który przez całą swoją twórczość był pod wrażaniem wielkich dzieł Gericaulta. Tworzył on obrazy o lśniącym kolorycie i tak dynamicznej kompozycji, żę poruszały umysły ówczesnej społeczności francuskiej. Dla Delacroix nie były ważne […]
Goya dostrzegał także piękno kobiecego ciała, o czym świadczy jeden z jego obrazów „Maja naga”. Nie obawiał pokazywać erotyzmu i zmysłowości, rezygnował natomiast z religijnej wzniosłości nad ludzkim ciałem. Jednak obraz zamiast był podziwianym wzbudził uczucia skandaliczne. Goya jako pierwszy zerwał z akademickim sposobem malowania scen historycznych. Jego najsłynniejsze dzieło „ Rozstrzelanie powstańców madryckich” nawiązuje […]
Głównymi zasadami dadaistów były właśnie przypadek i przede wszystkim nonsens, na każdym kroku im towarzyszący. Nie dali się szufladkować, a wobec tradycyjnego pojmowania sztuki, tworzyli antysztukę, wyłamującą się poza wszelkie schematy, podążającą własną ścieżką. Jeden z artystów tego okresu wystawił na jednej z wystaw nocnik, koło od roweru oraz stelaż do przechowywania butelek. W ten […]
Drugim ważnym obrazem w dorobku malarza stała się praca „Mężczyzna i kobieta patrzący na księżyc”, na którym przedstawiona jest dwójka samotnych ludzi, którzy o zmierzchu przyglądają się gasnącemu blaskowi zorzy wieczornej. Przestrzeń przed nimi (jak na większości obrazów Friedricha) jest nieskończona i niedostępna. Mężczyzna jest wędrowcem, ubranym w staroniemiecki płaszcz. W ten sposób artysta nawiązał […]
Dzięki wynalezieniu techniki olejnej mogli wykorzystywać delikatną i lekką modulację barw i światła. Przyczyniło się też to idealnego, plastycznego oddawania układu fałd tkanin. Połysk i refleksy świetlne szat uzyskiwali za pomocą nanoszenia małych, jasnych plamek na obraz. Charakterystycznym malarzem na przełomie wieków XV i XVI był Bosch, który w przeciwieństwie do włoskiej sztuki, tworzył wizje […]
Ostateczna forma obrazu przypomina bardziej minerał. Głębia, którą tak próbowali uzyskać malarze baroku została zastąpiona płaską przestrzenią. Elementy z pierwszego planu powoli przenikają i stają się tłem. Kubiści eksperymentowali. Nie ograniczali się tylko do pędzla i farb, ale wklejali w swoje prace różne znalezione gotowe przedmioty jak np. kawałki tapety czy wycinki z gazet. Były […]
W początkach lat sześćdziesiątych artystów opanowało poszukiwanie wielkich wrażeń spowodowanych wyłącznie odpowiednim zestawieniem barw oraz form. Były to nowe nurty artystyczne. Taki charakter mają prace „Nowych Realistów”, którzy połączyli świat sztuki z realnym światem przedmiotów. Jeden z nich, Yves Klein, stososował w swoich obrazach różnego rodzaju obiekty, np. gąbki, które integrował ze sobą za pomocą […]
Obok istniejących wielu technik malarskich nie możemy zapomnieć o prawie zaginionej, ale niezmiernie cennej, malarstwie freskowym. Nazwa pochodzi od włoskiego słowa fresco (świeży), czyli malowidło musi być położone na świeżo otynkowaną ścianę, gdyż tylko wtedy daje to gwarancję trwałości dzieła. Malowanie fresków jest bardzo ciężką i żmudną pracą i wymaga długich przygotowań samego tynku pod […]