Fowizm

Niezrównaną legendą jest artysta krakowski Andrzej Wróblewski. W ciągu trwania swego krótkiego życia zdołał stworzyć malarstwo całkowicie oryginalne, niosące bardzo głębokie treści. Dawał on wyraz przekonaniu, że sztuka polskiego socrealizmu powinna być zrozumiała dla wszystkich. Jego rysunki, monotypie były niezwykle wyraziste, o prostym przekazie i wyrazie. Wróblewski ukazywał w nich osamotnienie człowieka w chwilach zagrożeń i w codziennej, trudnej, wiecznie zagrożonej wegetacji. Gdy wymagał tego temat, dla wzmocnienia wyrazu dzieła posługiwał się deformacją. Barwy, które stosował dalekie były od fałszywie optymistycznego malarstwa socrealizmu. Już w rok po powstaniu serii „Rozstrzelań” odbyła się w Krakowie wystawa malarstwa współczesnego, zdecydowanie bardziej nowoczesnego. Młodzi malarze, którzy w niej uczestniczyli starali się odtworzyć zerwane przez wojnę więzi z nowoczesna sztuką europejską. Próby takie podejmowali też w latach socrealizmu, ale nie mogli oni pokazywać publicznie swoich prac. Przedstawione w latach 1957 i 1959, na wystawach, stały się one dowodem niezwykle wielkiej siły, oryginalności i nowoczesności młodych ludzi z tamtych czasów.