Fowizm

Państwo Polan było potężne już za panowania Siemowita, Lestka i Siemomysła, ale dopiero nowy władca – Mieszko I – wprowadził je w złoty wiek. To właśnie Mieszko I znacznie rozszerzył granice państwa, już wtedy Polski, część ziem (jak na przykład Kujawy czy Wielkopolskę) odziedziczył, pozostałe (Śląsk, Pomorze Gdańskie, Pomorze Zachodnie, Małopolskę) po prostu podbił. Był władcą poważanym przez poddanych i przez państwa ościenne. Sławę państwa polskiego rozgłaszali po świecie wędrowni kupcy i podróżnicy. W Polsce najliczniejszą warstwę społeczną stanowili kmiecie – wolni chłopi, których obowiązkiem była uprawa ziemi, przy czym z ich pracy utrzymywało się całe państwo, musieli oni także oddawać daninę. Obroną państwa zajmowali się wojowie, których liczba dochodziła do trzech tysięcy, byli dobrze wyszkoleni i waleczni. Niektórzy wyposażeni byli w hełmy i tarcze, mieli również konie, inni walczyli „na piechotę”. Dwór Mieszka I otaczały ich mieszkania, a także wsie, których mieszkańcy trudnili się różnorakim rzemiosłem. Nazwy tych wsi wywodziły się od rodzaju tego rzemiosła, czyli jeśli we wsi wyrabiane były szczyty (tarcze) nazywano taką osadę Szczytnikami, jeżeli mieszkańcy zajmowali się wyprawianiem skóry – wieś nazywała się Garbary, i tak dalej. Chaty kmieci i rzemieślników były zbudowane z drewna, podobnie jak i znacznie okazalsze grody władców. W grodach, którymi rządzili urzędnicy – komesi, podczas ataku wroga chronili się ludzie z okolicznych wiosek.