Fowizm

35 mm jest podstawowym filmem najczęściej używanym zarówno w fotografii jak i nadal w filmach, i pozostaje na stosunkowo niezmienionym poziomie od jego wprowadzenia w 1892 roku przez Williama Dicksona i Thomas Edisona – film działa z wykorzystaniem dostarczonych materiałów przez George’a Eastmana. Fotograficzny film jest pokrojony w paski o szerokości wynoszącej 35 milimetry (ok. 1 3 / 8 cala) – stąd nazwa. Norma negatywna pulldown do filmów (format „single-frame”) jest ramką podzieloną na cztery perforacje wzdłuż obu krawędzi, co sprawia, że dokładnie 16 klatek ukazuje się w odpowiednim czasie (aparatura; normą ramki jest osiem perforacji). W szerokiej gamie własności pomiarowe zostały w dużej mierze wykorzystywane przez liczne kamery i systemy projekcji wynalezione niezależnie pod koniec 19 wieku i na początku 20 wieku, począwszy od 13 mm do 75 mm (0.51-2.95). 35 mm, które zostały ostatecznie uznane jako norma międzynarodowa słupa w 1909, i pozostawała zdecydowanie dominująca w filmie. Przyrząd do inicjowania i projekcji obrazu, pomimo gróźb ze strony mniejszych i większych pomiarów, jego wielkości, pozwala na stosunkowo dobre tradeoff między kosztem ze stanu filmu i jakości obrazu uchwyconego. W wszechobecności 35 mm film projektowany w kinach w komercyjnych sprawia, że tylko ruch obraz formatu, filmu lub wideo, które mogą być odtwarzane w prawie każdym kinie w świecie.